ဘြဲယူေတာ့မယ္

2010 ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ 26-27-28 ေန႕ေတြမွာ ကေလးတကၠသိုလ္ရဲ႕ (၅)ႀကိမ္ေျမာက္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ႀကီး က်င္းပေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးတကၠသိုလ္ သက္တမ္း( ၂၀ ) ႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ၿပီး ဒီႏွစ္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ဟာ (၅)ႀကိမ္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ တကၠသိုလ္ႀကီးက ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ ဘြဲ႕ရေမာင္မယ္ေတြသာတစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ထြက္ေပၚလာေပမယ့္ တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္က်င္းပတဲ့ ခန္းမေနရာဟာ အခုထိ အေျပာင္းအလဲမရွိေသးပါဘူး။ ပထမအႀကိမ္တုန္းကေတာ့ သီေရတာႀကီးထဲမွာ အလွဆင္ၿပီးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘြဲ႕ရေမာင္မယ္အေရအတြက္ကလည္း သိပ္မမ်ားေသးတာမုိ႕ ၀န္နဲ႕အားမွ်ခဲ့ၿပီး တင့္တင့္တယ္တယ္တယ္ေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႕ဆုိရမွာေပါ့။ ညစာစားပြဲကိုပါက်င္းပေပးခဲ့တာမုိ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမထဲမွာ မယူရတာကလြဲလုိ႕ သူတို႕ေတြ ဘြဲ႕အရသာကို အျပည့္အ၀နီးနီးခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ား ကိုယ့္အစ္ကို အစ္မေတြ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေလးနဲ႕ေတာင္ မယူရပါလားလုိ႕ ၀မး္နည္းခဲ့ရေသးတာပ။ ေဟာ အခုေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္။ ဘြဲ႕ရေမာင္မယ္ေတြကမ်ား ေနရာက က်ပ္၊ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမဆုိတာ ေနရာေတာင္ တိတိက်က်မသိေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဒုတိယအႀကိမ္ကစၿပီး သံုးထပ္စာသင္ေဆာင္ႀကီး ႏွစ္ေဆာင္ၾကားမွာ တာလပတ္မုိးကာေတြမုိးလုိ႕ ၊ စင္ထုိးလုိ႕ အေရးေပၚ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွာ ယူၾကရတာ။ သူမ်ားျမင္လုိ႕မွ မတင့္တယ္တဲ့ အေျခအေနပါ။ ဘြဲ႕ရလုိ႕သာယူရေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မေႏြးပါဘူး။ အိမ္ကမိဘေတြကို ေခၚမယ္။ ဒါသားတုိ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမလုိ႕ေျပာရမွာလည္း ရွက္ရွက္ပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတုိ႕ေတြလည္း ေတာင္သူႀကီးေတြဆုိေတာ့ မုိးကာမုိးထားတဲ့ က်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ခန္းမဆုိတာ ဘယ္ကအထင္ႀကီးဂုဏ္ယူပါ့မလဲ။ ဒီထက္ ပိုတိတိက်က်ေျပာရရင္ အဲဒီေနရာရဲ႕ ေအာက္ဘက္မွာ က်င္းႀကီးေတြကလည္း ရွိေသးသတဲ့ဗ်။ ဘာက်င္းႀကီးေတြလုိ႕ေတာ့ မေျပာပါရေစေတာ့နဲ႕ဗ်ာ။ ရွက္လြန္းလုိ႕ ေသရပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သံုးထပ္ေဆာင္ႀကီးေတြၾကားထဲက ကြက္လပ္မွာလုပ္တာဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္တာလံုး စြင့္ပစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အမႈိက္နဲ႕ ေပါင္းပင္ေတြကို မနည္းရွင္းထားရတာလားခင္ဗ်။
ေနာက္ ညစာစားပြဲလည္း မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ အခုထိ(24-2-2010)ေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ ဘြဲ႕ရေမာင္မယ္ (၈၀၀)ေလာက္ရွိတယ္လုိ႕ သက္ဆုိင္ရာကေန နားစြန္နားဖ်ားသိရပါတယ္။ ဒီလူဦးေရေလာက္ကို ဘြဲ႕၀တ္စံုထုတ္ေပးေနတာ (၃)ရက္ေတာင္ရွိေနပါၿပီ။ မၿပီးႏုိင္ေသးပါဘူး။ အစီအစဥ္ကလည္း ညံ့ည့ံဆုိေတာ့ ပထမေန႕ကေနေစာင့္ေနၾကရတဲ့ ေမာင္မယ္ေတြဟာ ႏွစ္ရက္ဆက္၊ သံုးရက္ဆက္ေစာင့္ၾကရပါတယ္။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ဒါထံုးစံပဲထင္ပါရဲ႕။ ေမဂ်ာလုိက္ခြဲတာလည္း မဟုတ္။ ေန႕အလုိက္ခြဲတာမွာ ႏွစ္ရက္ထဲကုိ ရႈပ္ေနေအာင္လုပ္တတ္ၾကတာေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ စီမံေတြကို ခ်ီးက်ဴးရမွာပါခင္ဗ်။ ပထမအႀကိမ္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေစတနာေတြနဲ႕ ေဆာက္ေပးခဲ့တဲ့ Recreation စင္တာကလည္း ဘြဲ႕ရေမာင္မယ္ေတြ ဘြဲ႕၀တ္စံုအတြက္ တုိးလုိက္ ေ၀ွ႕လုိက္ၾကတာ လက္ရန္းေတြက်ဳိး၊ ျပဴတင္းေပါက္ေတြျပဳတ္လုိ႕ပါပဲ။ လြန္သလားေတာ့မေမးနဲ႕။ တစ္ေနကုန္ေစာင့္ေနၾကရတာဆုိေတာ့ တုိးတာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္မယ္ေတြက ေျပာၾကေသးတယ္။ ယူသာယူရမွာ စိတ္က မပါဘာဘူး။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမကလည္း အက်ဳိအၾကားမွာတဲ့ေလ။ တစ္ဆင့္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ရင္းခဲ့ရတဲ့ဘြဲ႕ပဲကြ၊ အခုမွေတာ့ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႕လုိ႕ အားေပးရေသးတယ္။ မနက္ျဖန္ မၿပီးေသးတဲ့ ဘြဲ႕၀တ္စံုထုတ္ဖုိ႕ကိစၥအတြက္ သြားရပါဦးမယ္။ ဟုိ သန္ဘက္ခါဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ အစမ္းယူေလ့က်င့္ရေတာ့မယ္ေလ။ တတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ တစ္သက္တစ္ခါ အမွတ္ရစရာေတြနဲ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ပါပဲ။
ေနာက္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ဒီလုိ အေျခအေနေတြကို ရင္ဆုိင္ႀကံဳေတြ႕ၾကရဦးမယ္ဆုိတာေတာ့ ဘုရားမွပဲ သိပါလိမ့္မယ္။ တံတားႀကီးေတြတစ္စင္းၿပီး တစ္စင္းေတာ့ ေပၚေနတာ ေဟာကနဲ ေဟာကနဲမုိ႕ အားေတာ့မငယ္ပါဘူး။ သားေတြေျမးေတြဆုိရင္ေတာ့ အေဖ ဒါသားတုိ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ဗ်လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရႏုိင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။